Het is allerminst voor het eerst dat deze van afkomst Zweedse liedjesschrijver en zanger in deze kolommen aan de beurt komt. Dat is ook geen toeval, aangezien zijn vorige platen, voor zover ze ons bekend zijn, stuk voor stuk pareltjes van songschrijverij waren en blijven en , waar die vorige platen eerder op de Scandinavische markt gericht leken, hebben wij het gevoel dat Mikael Liljeborg -zo heet hij van z’n echte naam- zichzelf klaar voelt voor het stapje hogerop, dat “West-Europa” of, bij uitbreiding, zelfs UK of USA heet.

Ik kan, na meer dan ampele beluistering van het dozijn zelfgeschreven songs, dat deze plaat -zijn achtste overigens- telt, niet één argument vinden om de man tegen te spreken. De manier waarop hij zijn bijzondere stem weet in te bedden in de meest eenvoudig lijkende melodieën, en ze voorziet van bij momenten rijke orkestratie, is namelijk nogal indrukwekkend en roept, wat mij betreft, behoorlijk wat herinneringen op aan wijlen Jimmy LaFave en wie dié naam laat vallen, komt onvermijdelijk uit bij Bob Dylan, de man waar Mikael zelf naar verwijst als degene, die hem op z’n vijftiende deed besluiten zelf liedjes te gaan schrijven.

Heel Dylanesk op deze plaat, is de manier waarop de songs “A Hundred” en “Ninety-Nine”, die eigenlijk één en hetzelfde nummer zijn, op twee totaal verschillende manieren geïnterpreteerd worden. Het eerste is een stompende, gitaargedreven blues, het tweede een op piano drijvende, tongue-in-cheek pastiche, die zelfs de neiging heeft naar een ballad af te wijken. Heerlijk om horen, hoe een nummer twee mooie versies kan krijgen, slechts van elkaar gescheiden door het geweldige “In My Hometown”, een weemoedige strijkers omringde song over “terugdenken aan je jeugd”.

Dat is slechts één van de vele hoogtepunten uit wat voor mij een hele straffe plaat is: ik hoef maar zoals zo vaak gebeurde de voorbije weken, naar “Stoned” te luisteren om keer op keer opnieuw geraakt te worden door de opbouw van dat nummer. Of dé klapper van de plaat, die “Wanna Say Sorry Before I Die” een nummer waar iemand als Neil Young best z’n voordeel zou kunnen mee doen. Namen vermelden van begeleidende muzikanten die we toch niet kennen, ga ik niet doen, al wil ik één uitzondering maken: de harmoniezang van Anna Liljeborg (z’n zusje?) snijdt me simpelweg de adem af.

Dat de plaat opent met een song die “America” getiteld is zal ik, gemakshalve, als een soort bevestiging van mijn openingsparagraaf beschouwen, maar, wat er ook van zij: als het Buford Pope niet lukt met déze plaat, dan betekent dat simpelweg dat de wereld er niet klaar voor was. Deze plaat heeft namelijk letterlijk alles om mee aan de grote doorbraak van deze hardwerkende, rijkelijk getalenteerde jongeman.

(Dani Heyvaert)